Օլիվիե Կակուն իսկական կակու էր..

Ֆրանկոֆոնիայի օրերն արդեն սկսվել են ...
Ֆրանսիական Դեսպանատանը հանդիպում էր  ֆրանկոֆոն հեքիաթասաց, երաժիշտ և գրող Օլիվիե Կակուի հետ:
Նա ծագումով Կոտ դ'Իվուարից է, ճանապարհորդել է արևմտյան աֆրիկայով` հեքիաթների ու երաժշտության հանդեպ սերը կիսելով տեղաբնակների հետ:
Օլիվիեն, ինչպես աֆրիկացիներին է հատուկ, ռիթմիկ էր, չափազանց շարժուն, երաժշտական ու էներգիայով հարուստ: Յուրահատուկ հումոր ուներ, անմիջական էր ու արտիստիկ, ժպտերես էր, սպիտակ առողջ ատամնաշարով, սեքսուալ հետույքով,  ոտաբոբիկ, մի խոսքով` դրական կերպար էր:

 Ներկայացումների ընթացքում նա նվագում էր տարբեր նվագարաններ` ջեմբե, բոնգո, ակիսսա, նբելեդու, ավոկո:



Ջեմբեն աֆրիկյան գործիք է, և կարծես ավանդույթի նման, սերնդե սերունդ փոխանցվում է:
Գրեթե բոլոր աֆրիկացինե րը կարողանում են նվագել այն: 
Ջամբեն նման է տաբլային, սակայն ավելի մեծ է ու ձայնը տարբեր է, բայց նվագելու տեխնիկան կարծում եմ նույնն է` ռիթմիկ հարվածելը...

Դեսպանատանը Օլիվիեի հետ ես էլ նվագեցի ու շատ կայֆ էր: 
 Միասին նվագեցինք, հետո ես մենակ նվագեցի, ինքն էլ սկսեց պարային շարժումներով դես ու դեն գնալ:
Օլիվիեի ջերմ հանդիպումը շարունակվեց Նարեկացի արվեստի միությունում, այնտեղ նա հեքիաթներ պատմեց, հումոր արեց և նույնիսկ հասցրեց հայերին աֆրիկյան երգ սովորեցնել և վերջում ինչպես ինքն ասաց` եթե այս երգը իմանանք, կարող ենք վստահ լինել, որ դեպի Աֆրիկա տանող շենգեն-վիզան պատրաստ է ..
բոլորը երգում էին նրա հետ` կելե, քակա տա, կիռակամատա.. 
Հեքիաթների փառատոնը Նարեկացիում դեռ շարունակվում է:

Ռուզան Պետրոսյան