Wednesday, October 9, 2013

Դիանա Հակոբյան . " Նախընտրում եմ նկարել հանգստացնող գործեր"


զրույց արվեստագետ Դիանա Հակոբյանի հետ

Վերջերս Դինան "կպած" նկարում է, նույնիսկ մի քանի կտավ սինխրոն պտույտով ներկվում են միաժամանակ: Պատճառներից մեկն էլ հոկտեմբերի 15-ին Դալան ցուցասրահում (Աբովյան 12) կայանալիք  "Գույնը կանչում է " (Color is Calling ) խորագրով նրա անհատական ցուցահանդեսն է: Համադրողը Եվա Խաչատրյանն է: Ցուցահանդեսից, դեսից-դենից զրուցեցի Դիանի հետ:

-  "Դիանա"` անունդ ո՞վ է դրել:
-  Մայրս, սիրել է: Չնայած թինեջերական տարիքում շատ էի դժգոհում: Այդ տարիներին Ղարաբաղյան շարժումն էր, ու մեջս հայրենասիրական պոռթկումներ էին արթնացել: Անունիցս դժգոհում էի, շատ էի ուզում հատկապես հայկական անուն ունենալ, ասենք` Գայանե:
- Մանկությանդ աշխարհում ո՞վ էիր դու` արքայադու՞ստր, մոխրո՞տ, թե՞..
- Ես տղա էի: Մերոնք աղջիկ էին ուզում, բայց չգիտես ինչու մինչև դպրոց գնալս, ես "տղա" էի: Տեսակով շատ փակ եմ եղել: Ամբողջ օրը կարդում էի, կամ Ռաֆայելից, Դավինչիից "կոպիաներ" անում. սանտիմետրերով էի չափում:
Հայրս ընկերոջ արվեստանոցում նկարում էր, մեծ չափի պաստառներ էին անում, ու տպավորվել էր մեջս :
- Հնազանդ երեխա ե՞ս եղել:
-Չէ, խելոք եմ եղել, բայց՝ ոչ հնազանդ: Իմ ասածն անում էի: Չնայած պահանջներս չարաճճի չէին. անհնազանդությունս պարզ բաների հետ էր կապված:

- Իսկ նկարիչ դառնալը քո՞ որոշումն էր:
- Մինչև յոթ տարեկան ուզում էի նկարիչ դառնալ, հետո չգիտեի : Ու եկավ մի ժամանակ, երբ յոթերորդ դասարանից միանգամից որոշեցի ընդունվել Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի պետական ուսումնարան: Հետո շարունակեցի Գեղարվեստի պետական ակադեմիայում: Գոհ էի որոշումիցս: Վերջապես գտել էի այն միջավայրը, որն իմն էր: Նկարիչները երևի ինչ-որ տեղ ուրիշ մտածելակերպ ունեն: Ինձ համար խնդիր չէր այնտեղի ուսանողների հետ շփվելը, ամեն ինչ հեշտ էր ու հարթ: Վաղուց էր պետք դա անել:
- Որպես նկարիչ ո՞վ կամ ի՞նչը դեր խաղաց քո ձևավորման մեջ:
- Առաջին հերթին այդ միջավայրը. մենք բոլորս միասին միմյանցից զուգահեռ սովորում էինք: Նաև փորձում էինք ծանոթանալ ավագ սերնդի հետ, իմանալ՝ արվեստի ոլորտում ի՞նչ հետաքրքրություններ ունեն: Եվ մենք էլ էինք դրանց մեջ մեզ ներգրավում: Այսինքն շփման միջոցով էինք ավելի շատ սովորում:
Ձևավորման մեջ դեր է խաղում այն, ինչ տեսնում ես: Այն, ինչ մենք էինք տեսնում այն ժամանակ, համընկնում էր ինֆորմացիան Հայաստան նոր մուտք գործելու հետ. սահմանները բացվել էին, կարող էիր տեղեկանալ դրսի նկարիչների գործերից՝ թեկուզ ամսագրեր թերթելով...
- Առաջին լուրջ գործդ հիշու՞մ ես:
- Դեռ ունեմ այդ գործը: Թղթի վրա պատճենահանել ու բազմացրել էի մի լուսանկար, որտեղ պատկերված էր ինքնաթիռում արջուկը գրկին 3 տարեկան երեխա, պատուհանից էլ իլյումինատորն էր երևում: Այն ժամանակ մեզ մոտ համակարգիչներ չկային, դրա համար էլ նկարի վրա ձեռքով ինքս էի գրել. “մեկ րոպե թռիչքը նորմալ է, երկու րոպե թռիքչը նորմալ է .. “ . հաշվում էի: Ֆոտոյի վրա թվերն էր փոխվում ու այդպես մոտ 8 ժամ թռչում էր երեխան: Երևի ինչ- որ անհանգստություն էր, մի բանի սպասում, չես իմանում՝ ինչի, բայց հաստատ մի բան լինելու է՝ լա՞վ, թե՞ վատ: Նաև՝ ինչ -որ առումով՝ թռչելու վախ..
Սկզբնական շրջանում գործերս ավելի շատ օբյեկտներ են եղել, քան ինստալացիաներ: Օբյեկտը ցանկացած տեղ կարող ես տեղադրել, իսկ ինստալացիան ավելի շատ կոնկրետ տեղի հետ է կապված: Ես շատ էի սիրում աշխատել մի նյութով, որով ուրիշները չէին աշխատում: Օրինակ նկարում էի հատակի ներկով, որը հետո փչանում էր: Նկարում էի պենոպլաստի վրա, որը հետո փշրվում էր, մեքենայի կոտրված դիմապակու վրա, որը հետո թափվում էր, ծանր քարերի , անվադողերի վրա.. Հիմա շատերը չեն պահպանվել:
Հետո կտավների վրա նկարեցի: Ավելի ուշ երբ սկսեցի արդեն վիդեո-արտ անել , դադարեցի կտավի վրա նկարելուց ու օբեյկտներով գործերից: Հիմա նորից փորձում եմ երկուսն էլ անել:


- Ե՞րբ անցար Վիդեո-արտին:
- 97թ-ին այն որպես արվեստի տեսակ նոր էր հայտնվել մեզ մոտ: Ինձ շատ հետաքրքիր էր շարժումը, որը շատ դժվար է, ասենք, նկարի, օբյեկտի կամ քանդակի միջոցով ցույց տալ: Իսկ վիդեոն տալիս է այդ հնարավորությունը:
Իմ վիդեո աշխատանքներում շարժումը մինիմալ է՝ մի պատկեր է, մի կադր: Ու մեկ կոմպոզիցիան մաքսիմում փոխվում է երկրորդով ու էլի հետ վերադառնում: Այդ առումով մոտիկ է նկարչությանը: Ընդամենը շարժումն է ավելանում և որոշ չափով սոցիալական, ֆեմինիստական, քաղաքական թեթևակի երանգ ստանում:
- Իսկ տեքստերն ի՞նչ դեր ունեն քո գործերում :
- Օբյեկտներով աշխատած գործերիս վրա գրեթե միշտ եղել են տեքստեր. թեման միշտ կար: Հետո աշխատեցի այնպես անել, որ տեքստը դուրս գար, անընդհատ չլիներ, որովհետև մոտս այնպիսի զգացողություն էր, որ միայն պատկերով չէի կարողանում բավարարվել, և անպայման ուզում էի այդ պատկերին իմաստ տալ՝ տեքստով: Այսինքն ես ուզում էի հանդիսատեսին այնպայման թելադրել` ինչպե՞ս ընկալի արածս գործը: Երբեմն նկարի վրա տեքստ էի դնում, երբեմն տեքստը ինքն էր դառնում պատկեր : Վերջինիս դեպքում լավ էր, բայց առաջին դեպքում կարծես ես թելադրողն էի: Դրա համար ուզում էի տեքստը հանել, թեկուզ հիմա էլի վերադառնում եմ դրան..
- Վերջերս հայ ժամանակակից նկարիչներից մի մասի գործերն էի նայում, ու մի բան նկատեցի՝ նրանցից շատերը վախենալու պերսոնաժներ են նկարում: Մեր տիկնիկագործներն էլ վախենալու հերոսներ են ստեղծում, հեքիաթներն էլ են վախենալու..
Տպավորություն է, որ հայ արվեստագետների մի մասը հանդիսատեսին վախեցնելու պահանջ ունի..
- Ինձ թվում է՝ դա մեր մշակութային տարբերությունն է: Երբ փոքր էի, մի գիրք ունեի՝ "Սկանդինավյան հեղինակների հեքիաթները" . սիրում էի այն: Երբ կարդացի, շատ էի զարմացել, որ այնտեղ չկային դրական կամ բացասական կերպարներ: Ամեն ինչ սովորական էր, շատ գրավիչ ու ձգող, որ ուզում էիր ամբողջը կարդալ ու իմանալ: Հետո նկատեցի, որ մեր հեքիաթներում նման բան չկա. կուզեի լիներ: Միշտ չար կա, որի դեմ պիտի պայքարես, բարին պիտի հաղթի..
Գիտես, մի անգամ հաղորդում էի նայում , պատերին հայտնաբերել էին նկարներ, որոնք էտրուսկների նկարածներն էին: Զուգահեռ կային և՛ հանգստացնող, և՛ վախեցնող նկարներ: Այսինքն տվյալ մշակույթը պահանջում էր, որ երկուսն էլ լինեն: Ասենք, նկարիչը ընտրում է՝ իր գործերը հանգստացնո՞ղն են , թե՞ վախեցնողը. ես նախընտրում եմ նկարել հանգստացնող գործեր:
Ճիշտն ասած, չեմ սիրում արվեստում , ֆիլմերում, գրականության, նկարչության մեջ դաժանություն: Երբ նայում ես հոգուդ վրա ծանր բան է թողնում. միշտ վանել է դա: Ինձ մոտ ինքնըստինքյան է ստացվել. կարող է լինի տխուր, բայց՝ ոչ վախեցնող:
- Հա, քո նկարների մեջ շատ պոզիտիվ բան կա, քո հերոսները վախենալու չեն..
- Այն ինչ անում եմ, անգիտակցական շերտի վրա է տեղի ունենում, արդյունքը հետո եմ տեսնում. իմ առջև հատուկ խնդիր չեմ դնում :
Հետո, այն ոճը, որով ես նկարում եմ, դժվար թե ցույց տա, թե ես տվյալ պահին ի՞նչ տրամադրություն ունեմ : Օրինակ, եթե լինեի էքսպրեսիվ աբստրակցիոնիստ, ջղայնությունը կերևար: Դրա համար չեմ կարող ասել՝ ինչպես է դա արվում. ես չեմ զգում:
Ասեմ, օրինակ իմ սիրած նկարիչներից շատերը աշխատում են ոչ այդ ձևով: Կարող են օգտագործել ագրեսիվ տեքստեր, բայց լավ մատուցել: Եթե պատկերը ազդեցիկ է ընտրվում, ապա "պլակատայնությունը", "լոզունգները" գրավիչ են:
Ես սիրում եմ, որ արվեստը առաջին հայացքից գրավում է, նայում ես ու հասկանում: Մատուցումը կարևորում եմ: Կերպարվեստն առաջին հերթին գործ ունի պատկերի հետ, այն պիտի ազդի, հակառակ դեպքում այն ինձ համար լավ գործ չի:

- Ո՞ր գույնով ես սիրում աշխատել:
- Սևով:
- Ի՞նչն է քեզ չարացնում:
- Շատ բան: Ավելի շատ հնարավոր է ջղայանում եմ, քան` չարանում:
Գուցե դա ավելի առաջ էր, հիմա փորձում եմ լինել հանգիստ, կտրվել, անել այնպիսի բաներ, որոնք ինձ տալիս են հանգստություն, ապրելու ցանկություն ու որոնք սիրում եմ անել: Ստեղծագործաբար ապրելը օգնում է անել այն, ինչ ուզել ես անել:
-Ներո՞ղ ես:
- Այդքան էլ չէ, բայց երևի մի քիչ՝ հա:
Կան բաներ, որ չեմ ների: Սովորաբար կներեմ ամեն ինչ, բացառությամբ այնպիսի բաների, որոնք կյանքում այլևս անհնար կլիներ փոխել:
- Ե՞րբ ես զգում սխալդ:
- Երբ որ իմանում եմ, եթե ուրիշ ձև անեի, ավելի լավ կլիներ:
- Կա՞ մի բան, որ ուզում ես ասել, բայց չես ասել:
- Չէ, արվեստն այն տեղն է, որտեղ ունես "սուպեռ" ազատություն, և կարող ես ասել ամեն ինչ: Ես աշխատում եմ ինձ շրջանակների մեջ չդնել:
- Ինչո՞ւ հայ հանդիսատեսի զգալի մասը արվեստ չի  սիրում կամ ընկալում:
- Կարծում եմ մեր կրթական համակարգից է. մարդիկ ինֆորմացված չեն: Երեխային արվեստի հանդեպ սերը, նոր բան տեսնելու ոգևորությունը դպրոցից պիտի կրթել: Այն, ինչ դպրոցում, հետո ինստիտուտում են անցնում, քիչ է. գիտելիքները մաքսիմում հասնում են մինչև "վերնի սաժ" : Շատ հաճախ է պատահում, որ մարդիկ կարող են, ասենք, նայել աբստրակտ գործերին ու ասել՝ ես էլ սենց կարող եմ անել: Հարգանք չկա նոր արվեստի նկատմաբ. դա չիմանալուց է:
Երբ Փարիզում էի Պոմպիդուի թանգարանում տեսա 6 տարեկան փոքրիկ երեխաների, ովքեր Կալդերի արած քանդակի դիմաց նստած կոպիա էին անում նրա գործը, որն ընդամենը մի փոքր երկաթ էր: Այնտեղ սովորում էին, իսկ մեզ մոտ գուցե ծիծաղեին:
- Նկատել եմ, մեզ մոտ նկարիչն, ասենք, ցուցահանդես է ունենում, հիմնականում ընկերներն են գալիս, նայում շնորհավորում: Ու այդպես կարծես նույն խումբն է գալիս տարբեր ցուցահանդեսներին: Պատահական անցորդ հանդիեսատես շատ քիչ կտեսնես: Դա նկարչին չի՞ հիասթափեցնում. սենց թե նենց ընկերներն իր գործերին արդեն ծանոթ են ..
-Իհարկե, կա այդ պահը, որ նույն մարդիկ են գալիս ցուցահանդեսներին: Բայց եթե աշխատում ես տանը, ու առաջին անգամ ես ցուցադրում թեկուզ՝ միայն ընկերներիդ, նրանց կարծիքն ու ոգևորությունն էլ բավական է չհիասթափվելու համար..


- Նկարչությունը մասնագիտությու՞ն է, թե՞..
- Խաղ է: Լավ կլիներ՝ մասնագիտություն լիներ, որ գումար վաստակեիր: Բայց եթե դա չկա, ուրեմն թող մնա խաղ:
- Սիրո՞ւմ ես նկարներդ նվիրել..
- Նվիրել եմ արդեն: Սարյանն ասում էր՝ նկարներդ մի նվիրիր, ավելի լավ է էժան վաճառել, ի վերջո, մարդիկ պիտի հասկանան: Նվիրելու բացասական կողմը դա է՝ շատերին թվում է՝ ինչ է որ, նկար է նվիրեց..
- Ի դեպ, Դալանում շուտով կլինի քո անհատական ցուցահանդեսը, մի փոքր կմանրամասնե՞ս:
- Ցուցահանդեսը կոչվում է "Գույնը կանչում է" (color is calling), համադրողը Եվա Խաչատրյանն է: Բացումը կլինի հոկտեմբերի 15-ին, ժամը 18:00-ին, կտևի մինչև հոկտեմբերի 31-ը: Կցուցադրվեն մեկ տարվա մեջ արված մոտ տասը նոր գործեր : Մտածում եմ նաև երկու վիդեո աշխատանք նույնպես ներկայացնել, որոնք բնույթով շատ մոտ են նկարներիս..

- Ինչո՞վ է տարբերվում նկարիչ Դիանան քո ներսի մարդուց:
- Կարծում եմ, իմ ներսի նկարիչն ավելի ազատ է, քան ներսիս մարդը: Հաճախ են ասում, որ ես ստեղծագործում եմ իմ կյանքից. իմ գործերը շատ օտարված չեն ինձնից: Համաձայն եմ, որովհետև օրինակ, երբ վիդեո աշխատանքներիս շարքն եմ նայում, աղջիկս ծնվեց, սկսվեց հայտնվել այնտեղ, ու մեծացավ վիդեո գործերիս մեջ: Դա իմ կյանքի մի մասն է: Ես որպես արվեստագետ էի նայում այդ մեծանալու պրոցեսին, թե ոնց է փոխվում ինքը, նաև՝ իրավիճակը , թե մեր հաղորդակցությունն ինչպես է տեղի ունենում: Ինչ- որ առումով արվեստի գործերն էլ էի անում նման կոմունիկացիայով:
- Ե՞րբ սկսեցիր "թռիչքների"շարքդ:
- Մեկ  տարի առաջ սկսեցի: Բայց վերջերս հասկացա, որ շարքը շատ հին պատմություն է: Փաստորեն, իմ առաջին աշխատանքն էլ նորից թռիչքի հետ էր կապված: Փոքր ժամանակ ես մի երազ էի տեսել, որն անընդհատ կրկնվող ու վախեցնող սարսափ երազներից էր: Գնում էի ու ոտքերս գետնից պոկվում էին. ես ո՛չ թռչում էի, ո՛չ էլ քայլում: Կարծես սղայի, բայց ոչ ասֆալտի վրա, այլ՝ օդում: Ու այն զգացողությունը, որ չեմ կարողանում ինձ վերահսկել ու ձգողականությունը չկորցնել ինձ վախեցնում էր: Ու այդ երազը հաճախ էի տեսնում: Կարծում եմ, իմ մանկական սարսափը գուցե ինչ որ ձևով կապված է թռչողների շարքիս հետ..
- Փաստորեն, դու վախդ ես նկարո՞ւմ, այլ ոչ թե թռչելու չկատարված ցանկությունդ:
- Հնարավոր է նաև ցանկությունս է. երբեմն ցանկությունները լինում են վախենալու մեզ համար: Այն ցանկությունները, որոնք ուզում ենք ու չենք կարող իրականացնել, վերահսկել, վախենալու են : Այսինքն, ցանկալին ու չիրականանալին հաճախ լինում են վախեցնող:



- Վիդեո աշխատանքներումդ էլ թռիչք կա:
- Հա, այն շարժումները, որոնք ես փորձում էի վիդեո աշխատանքներով ցույց տալ, կապված են մարմնի հետ՝ պարան ցատկելը, կլաս խաղալը.. Կարծես թռիչքի ձևով պայքարի փորձ է մարմնի փայտացման դեմ. փորձում են շարժել մարմինը: Տվյալ դեպքում՝ թռիչքը ծայրահեղ շարժումն է:
- Իսկ ե՞րբ ես նախատեսել վերջացնել թռիչքների շարքդ:
- Դեռ անում եմ: Ես հասկացա, որ այն սկսել եմ 1993 թ-ից, բայց ուզում եմ վերջացնել: Ուղղակի մի փոքր կուզենայի մի քանի մասշտաբային գործերով այն լրացնել ու հետո անցնել ուրիշ նախագծի:
- Իսկ տարբեր շրջաններում արված գործերդ մեջ կա ընդհանուր կապ, թե՞ իրարից առանձին են:
- Սկիզբն ինչ- որ չափով հոգեբանական ներքին զգացողությունների, խնդիրների մասին է, որտեղ ավելի շատ աշխատում էի ֆոտոյով, ու անպայման պատճենահանում էի այն: Չգիտես ինչու, ուզում էի, որ լիներ վատ որակով՝ բազմացված: Հետո ավելի մեծ դեր են ստանում պոպ էլեմենտները, սակայն միաժամանակ նկատվում է նաև կոնցեպտուալ ազդեցությունը, ասենք՝ հաճախ էի օգտագործում տեքստեր, որոնք խոսում էին հենց իրենք իրենց մասին (օրինակ՝ խողովակների վրա գրված տեքստը` հաջորդ նախադասությունը ունի նույն իմաստը, ինչ որ նախորդը)
Երևի կարելի է ասել` պոպ արտով զարդարված կոնցեպտուալ աշխատանք:
Հետագայում վիդեո աշխատանքի  մեջ ավելի շատ գնում է դեպի կին լինելու, ֆեմինիստական ինչ- որ խնդիրներ շոշափելու կողմը՝ կին –տղամարդ հարաբերություններ, կին- երեխա հարաբերություններ, որոշ սոցիալական խնդիրներ, երբեմն՝ քաղաքական : Վերջին էտապում նորից վերադառնում եմ նկարչություն. երբ զուգահեռ եմ անցկացնում, էլի ինչ- որ հոգեբանական զգացողություններից եմ խոսում: Միայն սոցիալական, ֆեմինիստական կամ պոպ-արտի պահը դուրս է եկել: Հիմա կարծես ավելի շատ իմ ինդիվիդումն է..


- Քո գործերը երջանի՞կ են:
-
Իմ գործերը երջանիկ էին, երբ աշխատում էի օբյեկտներով՝ խողովակներ, անվադողեր, քարեր, պարբիսներ, ու երբ որ շատ էի սիրում պոպ-արտը. այն ինքնին երջանիկ ոճ կարծես լինի:
- Մենք հիմնականում պրոբլեմ, ենք նկարում, խնդիրներից խոսում.. մոռանում ենք, որ կա երջանկություն: Ինչու՞ դու չես նկարում քո երջանկությունը:

- Նկարել եմ:
- Թեկուզ երջանկություն նկարելով՝ կոչ անել, որ կա նաև երջանկություն: Այսինքն պայքարել՝ երջանկություն նկարելով, ոչ թե հակառակը:
- Մի ցուցահանդես եղավ, կոչվում էր " հաստատող պատկերներ": Այսինքն կյանքը հաստատող է, ոչ թե՝ մերժող: Ոչ թե պրոբլեմներից խոսենք, այլ լավ կողմերից: Համաձայն եմ, դա ընտրության հարց է: Այդ խնդիրը կա, բայց ես հիմնականում մեծ լոզունգային բաներ չեմ արել: Այն ինչ արել եմ, եղել է համաշխարհային ստատիստիկայի հիման վրա էր: Այսինքն ներկայացնում էի, որ հետազոտությունը ցույց է տալիս՝ կանայք ավելի շատ են աշխատում ու ավելի քիչ ստանում: Որ տնային գործը չի համարվում գործ ու հիմնականում կնոջ վրա է: Որ աբորտը շատ երկրներում արգելված է, թեկուզ կնոջ որոշումն է..
Նման խնդիրներից եմ խոսել. էմանսիպացիոն-ֆեմինիստական հարցերի մասին:
Այն, որ ցույց տալ երջանկությունը, համաձայն եմ քեզ հետ: Գիտես, մի տեսակ մենք անընդհատ պայքարում ենք՝ լավ ապրելու համար, ու արդյունքում ամբողջ կյանքում էլ կպայքարենք ու չենք ապրի: Կյանքը վերջիվերջո մեկ անգամ ենք ապրում, գուցե փորձենք՝ ապրել: Այդ առումով էր, որ ես որոշեցի վերջին տարիներին ոչ թե պրոբլեմներից խոսել, այլ ինքս իմ ներսում թաքցնել..


- Ե՞րբ ես նկարում:
- Միշտ:
- Նկարելը ռեժի՞մ է
- Չէ, կարող եմ նկարել ցանկացած պահի, երբ ուզենամ՝ աթնանալիս, քնելիս. տարբեր են: Հնարավոր է՝ ուղղակի անպատճառ..
- Ո՞վ ես դու:
- Ես մարդ եմ: Առաջ կարող է ասեի` կին եմ: Չէ, չէի ասի..
- Քեզ ինչի՞ ես նմանեցնում:
- Ռոբոտի
- Չունե՞ս սիրտ:
- Կուզենայի այդպես լիներ. ոչ թե ասենք հրեշտակ, այլ ռոբոտ լինեի:
- Ո՞ւմ կգրեիր նամակ:
- Ձմեռ պապիկին չէի գրի, աստված պապիկին չէի գրի: Մի քանի հոգու կգրեի, բայց չգիտեմ ՝ ինչ: Միանգամից կսկսեի՝ առանց բարևի . "ուզում եմ ասել.."-ով . որ հասցնեի նամակս գրել ու ասելիքս շուտ ասել, թե չէ կարող է մտափոխվեի:
- Հարցեր տալի՞ս ես:
- Չէ :
- Նշանակում է՝ ամեն ինչի պատասխանը գիտե՞ս:
-Չէ, դա նշանակում է՝ ուզում եմ հեռու մնալ պատասխաններից:
- Ինչի՞ց ես խուսափում:
- Տհաճ իրավիճակից, որոշ մարդկանց հետ հաղորդակցվելուց, ավելորդ աշխատանքից, բարդ հարցերից եմ խուսափում..
- Տանը ո՞րն է սիրածդ անկյունը:
- Բազմոցի ա՛յն հատվածը. էնտեղ լա՜վ եմ նվագում :
- Տանը ունե՞ս սիրած իր:
- Ըհը, Կառլոսը՜:
-է՞լ..
- Մեկ էլ սենյակումս մի բույս ունեմ, ես իրեն այնքան էլ լավ չեմ խնամում, բայց սիրում եմ ու դրա համար ինքն անընդհատ չորանում է ու էլի ծնվում..

զրուցեց՝ Ռուզան Պետրոսյանը


Comments
0 Comments

No comments:

Post a Comment