Barbara - Göttingen

իհարկե սա Սենան չէ

ոչ էլ Վենսենյան անտառը,

բայց ամեն դեպքում շատ գեղեցիկ է

Գյոթինգենը, Գյոթինգենը՜..

Երբևէ չէի պատկերացնի, որ Բարբարայի այս երգը մի օր էլ ինձ կտանի Գյոթինգեն : Կգնամ , բայց կմոռանամ երգի մասին : Որովհետև անծանոթ քաղաքների անունները չեմ հիշում : Ու ինչպես միշտ, սովորությանս համաձայն, կսկսեմ ամենուր ֆրանսիական  մշակույթ փնտրել, ամեն ինչի մեջ փոքրիկ Փարիզը տեսնել: Ու մագնիսի պես դրանք կձգվեն կողքս, ես էլ ինքնագոհ կշարունակեմ սիրել իմ հորինած այս խաղն ու խաղալ այն, որովհետև այստեղ ես միշտ հաղթողն եմ :

Այդպես էր եղավ. Գյոթինգենում ճիշտ է չհանդիպեցի ոչ մի ֆրանսախոսի, բայց փոխարենը բացահայտեցի կարևորը՝ ֆրանսիական երգարվեստի իմ սիրած կատարողներից մեկի՝ Բարբարայի փողոցը՝ Բարբարաշտրասսեն: 

1964թ. Բարբարան Էքլյուզ բարի աստղն էր (L'Ecluse, restaurant, bar à vin en France): Երգչուհուն լսելու համար, այնտեղ էր միշտ գալիս Սիբիլլ Պենկեր անունով երիտասարդ մի գերմանուհի: Նա կարծում էր, որ Բարբարայի յուրահատկության շնորհիվ է բարը լի մարդկանցով, որի համար էլ, շատ էր ցանկանում , որ երգչուհին նաև Գյոթինգեն (Գերմանիա) գար: Ապրիլին Սիբիլլը նամակ է գրում Բարբարային, սակայն վերջինս մերժում է:

Այդ տարիներին պատերազմի հետքերը դեռ թարմ էին. Գերմանիան ճանկերի էր նման: Թեպետ Բարբարան վստահում էր Գյոթինգենին, սակայն միանշանակ դեմ էր գնալուն: 

Հրեայի ընտանիքում ծնված երգչուհին, պատերազմի ժամանակ թաքնվում էր, որպեսզի խուսափեր ոչնչանալուց:

Սակայն հանկարծ որոշում է մտածել Սիբիլլի հրավերի մասին, և որոշումը կտրուկ փոխում: Ոչ այնքան բարձր տրամադրությամբ, նա հայտարարում է հուլիսին Գերմանիայում երգելու իր վճռական համաձայնության մասին :

Ժամանման հարթակում երգչուհուն մեծ ուրախությամբ դիմավորում է Հանս-Գունթեր Կլեյնը, որը « Junges Theater » թատրոնի գեղարվեստական  ղեկավարն էր:

Բարբարան դեմքը ծածկել էր, և ներքուստ անհանգիստ էր:

Հանս-Գունթերն առաջարկում է նախքան թատրոն գնալը, քաղաքով մի փոքր զբոսնել, քանի որ այդ ամսին այն շատ գեղեցիկ էր: Սակայն Բարբարան անհանգիստ մերժում է, ասելով, որ ինքը միայն թատրոնն է ուզում տեսնել:

Առաջին օրը երգչուհու համերգը խափանվում է: Ցուցարարները մտնում են նաև թատրոն և դաշնամուրը տեղահան անում: Դա անակնկալի է բերում երգչուհուն, և իր անհանգստությունն ու սառը վերաբերմունքը վերածվում տխրության: Սակայն Հանս-Գունթերն արագ մի բան է մտածում: Դահլիճում ներկա ուսանողների խումբը 22 ժամում թատրոն է բերում ծեր մի կնոջ սև դաշնամուր:

Չնայած երգչուհու նախնական սառը վերաբերմունքին, այնուամենայնիվ, հանդիսատեսը նրան շատ ջերմ է ընդունում և համերգն անցնում է օվացիաների ներքո:

Հանս-Գունթերն առաջարկում է երկարացնել պայմանագիրը. երգչուհին ևս մեկ շաբաթ էլ է մնում Գյոթինգենում: Այդ ընթացքում հասցնում է սիրել քաղաքը, զբոսնել, ուսումնասիրել այն..

« Junges Theater » in Gottingen

Պայմանագրի ավարտի օրը, մեկնումից առաջ, Բարբարան բեմից կարդում է Գյոթինգնենին նվիրած իր քառատողը.

…« Bien sûr, ce n’est pas la Seine,
Et c’est loin du pont de Suresnes,
Mais c’est bien joli tout de même

A Göttingen, à Göttingen »…

Փարիզ վերադառնալիս այն դառնում է երգ, որը միշտ հետևում է նրան: Բարբարան ամենուր բոլոր իր համերգներին երգում այն: 2003թ-ի հունվարին ֆրանկո-գերմանական ընկերության 40-րդ տարեդարձի տոնի ժամանակ կանցլեր Գերհարդ Շրյոդերը երգից մեկ քառատող է կարդում , դիվանագիտական շրջանակներում որպես անսովոր ժեստ .

« Oh, faites que jamais ne revienne
Le temps du sans et de la haine
Car il y a des gens que j’aime

A Göttingen, à Göttingen »

2001թ-ին Գյոտտինգենում բացվում է Բարբարայի անվամբ փողոց՝ Բարբարաշտասսե..
երգը գերմաներենով այստեղ՝
https://soundcloud.com/ruzan-petrosyan-1/barbara-gottingen-deutsch-franzosisch

« Il était un piano noir : Mémoires interrompus » վերնագրով ինքնակենսագրության մեջ երգչուհին գրում է.
"Գյոթինգենում բացահայտեցի այն տունը, որտեղ Գրիմ եղբայրները գրել են մեր մանկության հայտնի հեքիաթները: Դա թատրոնին կից փոքրիկ մի այգի էր, որտեղ մեկնմանս վերջին կեսգիշերին խզբզում էի իմ "Gottingen" -ը:

Ես ներողություն եմ խնդրում, որ երգի բառերը մեկնաբանեցի ոչ այնքան լավ տրամադրությամբ: Սակայն այն վերջնական տեսքի բերեցի Փարիզում: Ուրեմն այս երգի համար պարտք եմ Հանս-Գունթերի համառությանը, տասը ուսանողներին, ծեր տիկնոջ անհանգստությանը և Գյոթինգենի շեկ փոքրիկ երեխաներին.. "

Երգը նվիրված է Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմի հիշատակին, որ բաժանում էր Ֆրանսիան և Գերմանիան: Հատկապես երեխաների համար, ովքեր մահացել էին պատերազմի ժամանակ: Այն նաև օրհներգն է Ֆրանս-Գերմանական բարեկամության:  

Գյոթինգենը

իհարկե սա Սենան չէ

ոչ էլ՝ Վենսենյան անտառը,

բայց ամեն դեպքում գեղեցիկ է շատ

Գյոթինգենը, Գյոթինգենը՜

չկան նավահանգիստներ և ոչ էլ մեղեդիներ՝ հին,

ոմանք հառաչում են, ոմանք` թափառում,

բայց մեկ է այստեղ սերը ծաղկում է ապրում

Գյոթինգենում Գյոթինգենում

կարծում եմ, նրանք ավելին գիտեն, քան մենք

Ֆրանսիայի թագավորների պատմությունից.

Հերման, Պետրոս, Հելգա, Հանս

Գյոթինգենում Գյոթինգենում

և ոչ ոք չի նեղանում

բայց մեր մանկության հեքիաթները

" կար մի ժամանակ"-ով էին սկսվում

Գյոթինգենում, Գյոթինգենում:

Իհարկե մենք ունենք Սենա գետ

և հետո մեր Վենսենյան անտառը,

բայց աստված իմ, որքան գեղեցիկ են

Գյոթինգենում, Գյոթինգենում վարդերը՜

մենք ունենք մեր խամրած առավոտները

և Վարլենյան մոխրագույն հոգին

նրանցը նույնպես նույն մելանխոլիան է

Գյոթինգենում Գյոթինգենում:

երբ նրանք ոչինչ չգիտեն ասել

մնում են այնտեղ և ժպտում մեզ

բայցևայնպես, մենք հասկանում ենք նրանց

շեկ երեխաներին Գյոթինգենի

այնպես որ նրանք, ովքեր զարմանում են

և մյուսները, ովքեր ինձ ներում են,

բայց երեխաները նման են

Փարիզում թե Գյոթինգենում:

օ՜հ .. երբեք չեն վերադառնա

ժամանակն արյան և ատելության,

քանի որ կան մարդիկ,

որոնց ես սիրում եմ

Գյոթինգենում, Գյոթինգենում 

և երբ կհնչեր ահազանգը,

եթե պետք էր վերցնել զենքերը 

իմ սիրտը կլցվեր արցունքով

Գյոթինգենի համար Գյոթինգենի համար..

բայց, ամեն դեպքում, շատ գեղեցիկ է

Գյոթինգենում, Գյոթինգենում..

թարգմանեց՝ Ռուզան Պետրոսյանը

Հ.Գ.- Այսօր այս կատարումը շարունակվում է սիրված լինել և տարբեր երգիչներ մեկնաբանել են այն յուրովի՝ Կարլա Բրունին , Լարա Ֆաբիանը, Պատրիկ Ֆիորին..և այլն