artmedia: Kilowatt Festival 2017. L'Energia Della Scena Contemporanea. Sansepolcro

Սանսեպոլկրոն, նախկինում՝ Բորգո սանտո Սեպոլկրո, Իտալիայի Արեցցո նահանգի փոքրիկ քաղաքներից է Տոսկանիում: Քաղաքը Գտնվում է Տիբեր գետի վերին հատվածում, այն նկարիչ Պիեռո Դելլա Ֆրանչեսկայի, Ռաֆաելլինո դել Կոլե (Ռաֆայելի աշակերտ), Սանտի դի Տիտոյի եւ Անգիոլո Տրիկայի ծննդավայրն է:Ընդհանուր նահանգում բնակչության թիվը հասնում է մոտ 15 000-ի, կենտրոնինը՝ 8000. բայց սրանք չափազանցված հաշվարկ է և անկայուն թիվ:

Տնտեսությունն այնտեղ հիմնված է գյուղատնտեսության, արդյունաբերական արտադրության, սննդի վերամշակման եւ դեղագործության վրա: Սանսեպոլկրոն հարուստ է Aboca դեղագործական մեծ կազմակերպության և հայտնի Buitoni մակարոնեղենի արտադրամասի շնորհիվ, վերջինս հիմնադրվել է 1827 թ.-ին Ջուլիա Բուիտոնիի կողմից:

Սանսեպոլկրոյում կյանքը շատ ակտիվ չէ, չկան համալսարաններ, բայց քաղաքը ակտիվանում է և մշակութային կյանքը աշխուժություն է ապրում շնորհիվ Կիլովատ փառատոնի: Միջոցառումների համար կան համապատասխան կենտրոններ. եկեղեցիների սրահներն են հարմարեցվում համերգների, ներկայացումների համար:

Այդպես, ամեն տարի հուլիսի 14-22-ը Կիլովատի շրջանակներում տեղի են ունենում արդիական (contemporary), ժամանակակից թատերական ներկայացումներ, պարային կատարումներ, փերֆորմանսներ և մոնոկատարումներ: Միջոցառումներին ակտիվ մասնակցում են տեղի բնակիչները սկսած երեխաներից մինչև մեծահասակներ, դահլիճները լեփ լեցուն են: Քաղաքի կենտրոնում գործող հայտնի բրենադային խանութները նույնպես անմասն չեն մնում. ապակիների փեղկերին ամենուր Կիլովատի պոստերներն և տվյալ տարվա սիմվոլն են:

Կիլովատի հիմքում դրված էր Սանսեպոլկրոցիների համար փառատոնն իրենցը դարձնելու գաղափարը, որը տարիների ընթացքում ծառայեց իր նպատակին: Սանսեպոլկրոցիներն այժմ միանում են ընդհանուր գաղափարին: Պատմությունը սկսվեց 15 տարի առաջ: Կիլովատի հիմնադիրներից Լուկա Ռիչին որոշում է համախոհների հետ թատերական և պարային ներկայացումներին նվիրված փառատոն ստեղծել:
Հիմնադիրները սիրում էին այն, բայց դա բավարար չէր. այն պետք է «ինչ-որ բան» դառնար նաև հանրության, քաղաքի եւ տարածքի համար: Հենց այս նպատակով էլ Սանսեպոլկրոյի բնակիչները ընդգրկվեցին կազմի մեջ՝ միասին աշխատելու՝ իրենց ձեռքում դնելով փառատոնի նուրբ եւ թանկարժեք գործընթացը `շոուների ընտրությունը:
Իհարկե ըստ հիմնադիրների՝ սա խելագար և ռիսկային որոշում էր, բայց նոր էներգիա էր առաջացնում փառատոնի շուրջ: Հենց էներգիա հաղորդելու գաղափարից ելնելով էլ որոշվեց փառատոնի անունը՝ Կիլովատ (Kilowatt) կոչել:

Այսպիսով կամավոր մասնակիցների թիվը աճում էր` սուպերմարկետի գանձապահ, պրոֆեսոր, վարսահարդար, թոշակառու, ուսանող ... ովքեր դիտում էին Կիլովատի ամենամյա հայտարարության դիմումները, համեմատում և ընտրում փառատոնին հրավիրված լավագույն ցուցադրությունները, որոնք կոչվում են «Տեսողական ընտրություն»:
40-ից ավել ներկայացումներ կային, պարային համարներ, ինչպես նաև՝ բացօթյա շուներ:

Մի խոսքով արվեստասերներն ու սիրողական արվեստագետներն են ընտրում փառատոնի մասնակիցներին: Այն բաց է ցանկացած մարդու համար, ով ունի ցանկություն միանալու փառատոնի կազմին:
Այս տարի Կիլովատը նշեց իր 15-րդ թողարկումը: Այդ ժամանակից ի վեր, փառատոնը դարձել է ավելին, քան սպասվում էր: Այն արտադրության աջակցման կենտրոն է, ստեղծագործական, փորձարարական արվեստի, երաժշտության, ժամանակակից գրականության և տեսողական արվեստի բաց վայր բոլոր ստեղծագործողների համար:

Յուրաքանչյուր տարի Kilowatt-ի սիմվոլը փոխվում է և ընտրվում համապատասխան կարգախոս: Նախորդ տարի խորհրդանիշը աքլորն էր, իսկ այս տարի՝ Ծառը, որը լույս ու էներգիա է հաղորդում: Ծառից կախված էին թղթից պատրաստված թռչուններ, որոնք խորհրդանշում էին թռիչք դեպի լույսը, հույսը և էներգիան:

Մասնակցող արվեստագետները Իտալիայի տարբեր քաղաքներից էին եկել, մի մասը տեղացիներին արդեն ծանոթ էին: Սրահները լեփ լեցուն էին: Տոմսերի մեծ մասը գրեթե վաճառվում էր. արժեքը 9 եվրո, կային նաև զեղչեր՝ 6 եվրո:
Առաջին անգամ Սանսեպոլկրո այցելելիս՝ տպավորություն ստացա, որ տեղացիներին արվեստը հետաքրքրում է, ավելին՝ ժամանակակից և արդիական արվեստի ներկայացումները մեծ հետաքրքրությամբ էին դիտվում նրանց կողմից՝ առանց տարիքային սահմանափակման, որը շատ ողջունելի էր:

Ինձ հաջողվեց վայելել Կիլովատի միջոցառումները՝ հունիսի 15-ից մինչև 20-ը: Ներկա եղա տարբեր ներկայացումների, ժամանակակից պարային կատարումներ դիտեցի, ինչպես նաև՝ բացօթյա շոու ծրագիր:

Ազատության հրապարակում գտնվող նախկինում եկեղեցի Auditorium Santa Chiara Sansepolcro-ն, որնը նաև ներկայացումների համար նախատեսված սրահ է, իր դռները բացեց հանդիսատեսի առաջ մի շարք ներկայացումներով , պարային համարներով: Սանսեպոլկրո գտնվելուս առաջին օրը դիտեցի <Մոնոպոլիա> (MONOPILISTA ) ներկայացումը, որը երկու դերասանների խաղից բաղկացած երկխոսություն էր, ովքեր զրուցելու հետ մեկտեղ խաղում էին Մոնոպոլիա խաղը:

Ներկայացման հիմքում դրված էր հետևյալ փիլիսոփայությունը. ինչպե՞ս հնարավոր է արձագանքել ձախողման, անհաջողակ լինելու զգացումին՝ երկար տարիներ անցկացնելով միջակության և անպտուղ ազնվության մեջ: Մոնոպոլիան պատասխանն է մեր կյանքի դպրոցի, որը կատարյալ կերպով մարմնավորում է մեր ժամանակները՝ մարտահրավեր, դաժանություն, ահաբեկում:

Նույն վայրում տեղի ունեցան ժամանակակից պարային երկու կատարումներ՝ Geografie dell'istante-ն և Horizon-ը:

Geografie dell'istante-ն երկու պարուհիներից բաղկացած ժամանակակից պարային փերֆորմանս էր, որտեղ շարժման միջոցով իրենց մարմնի լեզուն ու ասելիքը փորձում էին տեղ հասցնել, որի հիմնական իմաստը ակնթարթն էր: Այն նվազագույն ժամանակի մասն է կազմում, և ակտիվացնում է նաև մարդու հոգու ժամանակն ու խիղճը: Մարմնի արձագանքելու համար այն կարճ պահ է և նրա արձագանքը հայտնվում է մեր ներսում. այսպես ասած՝ ֆիզիկական-հուզական քարտեզ:

Horizon-ը պարային մոնո ներկայացում էր: Այն մարդու փնտրտուքն էր, պարող մարմինը ստեղծում է երազական տարածքներ, գործողություն, որն ազատագրում է իրական մարմնի համար:

Հետաքրքրականներից էր նաև նույն սրահում ժամանակակից մոտիվներով բեմադրած "Ժաննա Դ'Արկի երկրորդ գալուստը" մոնոներկայացմումը: Այն ակտիվիստ և ռեժիսոր, դերասանուհու դեբյուտն էր, ով իր խաղով մարմնավորում էր Ժաննա Դ՛Արկի կերպարը, նրա մարմնի մեջ մտնելով փորձում ասելիքը մեզ հասցնել ամենաբարձր մակարդակներում ունեցած Ժաննայի փորձն ու ապրումները եկեղեցու, պետության և բանակի հետ, նրա երիտասարդությունը: Որի սցենարը ֆեմինիսկան ներշնչանքով էր գրված: Դերասանուհին խաղում էր կնոջ իրավունքների մասին խոսելով: Այն ժամանակակից դրամատուրգիա էր՝ Ժաննա Դ՛Արկ - Ըմբոստը:

Եվս մեկ հետաքրքիր միջոցառում գրավեց ուշադրությունս, այն բացօթյա շոու ներկայացում էր, հեղինակը շումեն, կատագերգու Լեո Բասին էր: “The Best of” - Լավագույնը, այդպես էր կոչվում նրա համարը. անհասկանալի, փայլուն, կծու և հիասթափեցնող: Լավագույնը Լեո Բասիի կարիերայում լավագույն թվերի անթոլոգիան է: Նա ժանգլյոր է և դերասան, աշխատում է պայթուցիկ և սադրիչ կատակերգության վրա:

Այսպես տարբեր տեսակի ժամանակակից ներկայացումնով հարուստ ու հագեցած անցան Կիլովատ փառատոնի օրերը:

<Kilowat-ը մի հնարավորություն է, որը ստեղծված է ամեն տարի արտահայտելու ցանկություններն ու տեսիլքները: Այն մի միություն է, որը վերջում վերադառնում է հույսով:
"Հույսի" սկզբունքով են բոլոր հրավերներն ու մաղթանքները հաջորդ տարվա համար. տեղադրել երևակայությունը վախի փոխարեն>, - ասում են փառատոնի հիմադիրներ Լուչիա Ֆրանքին և Լուկա Ռիչին:

Ruzan Petrosyan, Claudio Facchinelli & Rosana Rosatti

Դե, իսկ ինձ մնում է իտալական փոքրիկ քաղաքով հմայված և փառատոնային բուռն ազդեցության
տակ սպասել հաջորդ տարվան, հաջորդ Կիլովատին:

Մինչև հաջորդ Kilowatt:

Պատրաստեց՝

Ռուզան Պետրոսյանը,
Իտալիա, Սանսեպոլկրո, 2017

Փառատոնի նկարներն այստեղ՝ (more photos from festival here)

artmedia

Wednesday, July 26, 2017

Kilowatt Festival 2017. L'Energia Della Scena Contemporanea. Sansepolcro

No comments:

Post a Comment

Translate

artmedia