Monday, December 30, 2013

Charlotte Gainsbourg " l'un part, l'autre reste"

դեկտեմբեր ամսվա հիթը


Երգը Կլոդ Բերրիի համանուն ֆիլմից է, որը նկարահանվել է 2005թ. հունվարի 12-ին: Ֆիլմը սիրահար զույգի հանդիպման և բաժանման մասին է. սիրո սկիզբը՝ հարուստ երջանկությամբ, իսկ ավարտը՝ ցավով: Մեկնե՞լ, թե՞ մնալ: Այս հարցն է ընկած ֆիլմի հիմքում:
Իսկ Շառլոտի կատարմամբ գեղեցիկ երգը ընդհանրացնում է ֆիլմի ավարտը: Երաժշտության հեղինակը Ֆրեդերիկ Բոտոնինն է, խոսքերի հեղինակը՝ Նատալի Ռեյմը:
Ի դեպ, թե՛ երգի և թե՛ ֆիլմի երաժշտական գործիքավորումը մեր հայրենակից, ֆրանսիական երգարվեստում հայտնի երաժիշտ, երգահան Անդրե Մանուկյանինն է:


Շառլոտ Գենսբուրգ "մեկը հեռանում է, մյուսը՝ մնում " 

սիրահարները
մոռանում են իրենց խոստումները,
փոքր ժպիտով ու ժեստով
 հրաժեշտ տալիս 
իրար,
ու..
երբ մեկը գնում է, մյուսը` մնում,
մեծ սերն այլևս հասցե չի ունենում:

մի՞թե որսում ես միայն երիտասարդությունը.
արդյոք ոչինչ չի՞ մնացել..

երբ մեկը գնում է,
մյուսը` մնում,
մեծ սերը փորձանքի մեջ է
ընկնում..

մնա քեզ հետ,
ծերացիր առանց ինձ,
մի կանչիր ինձ,
ջնջիր ինձ,
վառիր իմ իրերը,
բոլոր գրածները,
նվերները..
մնա այնտեղ
վաղը գուցե կհասկանաս..

սիրո և քնքշանքի ժեստերը
նման են ցավից հարբած երկու թռչնի,
երբ մեկը գնում է, մյուսը` մնում
մեծ սերն այլև հասցե չի ունենում..

նա կվշտանա,
նրան կցավեցնեն
օրվա սխալները,
դեպքերը..
երբ մեկը հեռանա, մյուսը` մնա
մեծ սերը փորձանքի մեջ կհայտնվի..

ցավոտ հրաժեշտը
միայն պատրանք է,
եթե սա խաղ է,
ուրեմն թող լինի` չէ!

վերադարձրու ինձ իմ իրերը,
գրածները,
նամակները..
մնա այնտեղ` քեզ հետ,
վաղը գուցե կհասկանաս..
..
նրանք մի օր չեն մոռանա իրենց խոստումները,
և միմյանց կգրեն նույն հասցեով,
մեծ սերը կգիտակցի,
երբ..
մեկը գնա, մյուսը` մնա..


թարգմանեց՝ Ռուզան Պետրոսյանը

Monday, December 2, 2013

Ասա ինչ ես ուտում, ասեմ՝ ով ես դու


Հայաստանում Ֆրանսիական Դեսպանատանը կրկին հանդիպում էր, այս անգամ այն համեղ առիթով էր. լույս է տեսել դեսպանի խոհարար Նիկոլա Նատալինի «Ֆրանսիական հայտնի 60 դասական բաղադրատոմսեր և դրանց ծագումը» գրքի հայերեն թարգմանությունը: Ինչպես միշտ պարոն դեսպան Անրի Ռենոն ջերմ ողջունեց դեսպանատան սրահում ներկա հյուրերին և ներկայացրեց գիրքը, իսկ Նիկոլան նշեց, որ հույս ունի այս գիրքը կօգնի խոհարարության հետ սեր ունեցող և համեղ սնվել սիրող հայ ընթերցողին գտնել իր համար հաճելի բաղադրատոմսեր:
Նիկոլան 8 տարի է, ինչ ապրում է Հայաստանում: Այստեղ գալու առիթը Ֆրանս-Հայկական Մասնագիտական Ուսումնական Կենտրոնում խոհարարական կուրս ունենալն էր, որտեղ 2 տարի աշխատելուց և իր հմտությունները տեղի ուսանողներին փոխանցելուց հետո, տեղափոխվում է ֆրանսիական դեսպանատանը դեսպանի խոհարար աշխատելու. արդեն 6 տարի է այդ գործին է:

Նիկոլան հասցրել է նաև հայերենին լավ տիրապետել և վարժ խոսել:
    
   
" Այն ժամանակներից ի վեր, երբ ես սկսեցի հաճույք ստանալ մայրիկիս պատրաստած համեղ կերակուրները համտեսելուց, ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե ովքեր են ստեղծել այդ ախորժահամ բաղադրատոմսերը, որոնք կազմում են մեր խոհանոցային ժառանգությունը, ինչպե՞ս են ընտրել դրանց անվանումները: Ինչու՞, ե՞րբ.. 
Բազմաթիվ հարցեր, որոնք երկար ժամանակ մնում էին անպատասխան.. Ուսումնառության, որոնումների արդյունքում ժամանակի ընթացքում հարցադրումներս պատասխաններ ստացան, և ինձ մոտ ի հայտ եկավ ուրիշներին իմ իմացածի մասին պատմելու ցանկություն, որպեսզի բոլոր նրանք, ովքեր ինձ նման հետաքրքրվում են որոշ բաղադրատոմսերի ծագումով, գտնեն իրենց հարցերի պատասխանները:
Այս գրքի նպատակը խոհանոցի և հատկապես ֆրանսիական մշակույթի հանդեպ իմ սերը ներկայացնելն է:
Գաստրոնոմիան Ֆրանսիայի պատմության մասն է կազմում: Ի դեպ, Ֆրանսիան միշտ էլ հայտնի է եղել որպես "Սեղանի Արվեստի" հանդեպ հատուկ վերաբերմունք ունեցող երկիր:
Ֆրանսիական գաստրոնմիայի ոչ բոլոր բաղադրատոմսերն են ներկայացված այս գրքում: Նախ և առաջ դրանք չափազանց շատ են: Ֆրանսիան ունի 22 շրջան, մոտ 100 դեպարտամենտ: Կարո՞ղ եք պատկերացնել, թե որքան բաղադրատոմս է ստեղծվել դարերի ընթացքում: Մյուս կողմից, բաղադրատոմսերի հետ կապված բոլոր պատմությունները չէ, որ հայտնի են, կամ էլ դրանք ավելի շատ առասպելների են նման: Նախընտրեցի ներկայացնել հատկապես միջազգային ճանաչում ունեցող բաղադրատոմսերը, այնպիսիք, որոնց պատմությունն ինձ պատմականորեն նշանակալի և մարդկայնորեն հետաքրքիր թվաց, և որոնք հնարավոր է իրականացնել այստեղ՝ Հայաստանում:", - գրքի նախաբանում նշում է Նիկոլան:

- Ինչպե՞ս որոշեցիր ֆրանսիական գաստրոնոմիայի հայերեն տարբերակը հրատարակել:

- Այս տարիների ընթացքում շատ եմ գնացել հայկական ռեստորաններ, որտեղ ճաշացանկում հաճախ էի հանդիպում ֆրանսիական անունով ուտեստների, սակայն դրանց բաղադրությունը սխալ էր, ամենևին էլ չէր համապատասխանում ֆրանսիական խոհանոցի տվյալ ուտեստին: Շատ էի ափսոսում, և ցանկություն ունեցա իմ գիտելիքները փոխանցել՝ տպագրելով ֆրանսիական ուտեստների բաղադրատոմսերից բաղկացած գիրք: Ցավոք, որքան գիտեմ հայերենով նման գիրք դեռ չկա Հայաստանում և հուսով եմ այն օգտակար կլինի շատերին:

Չէ, գրքում չկան իմ հորինած ուտեստներից, բայց ունեմ գաղափար՝ կուզենայի մեկուկես տարի հետո ևս մեկ գիրք հրատարակվեր, տեսնենք..
Այս գրքում ներկայացրել եմ միայն ֆրանսիական դասական ուտեստների բաղադրատոմսերը և դրանց ծագումը:


- Իսկ գրքի բոլոր ուտեստներն ե՞ն  մատչելի և հասանելի:

- Այո, Հայաստանում բոլորը կարող եք պատրաստել, բացի մի քանի ճաշատեսակից, որը շատ շուտով նույնպես հնարավոր կլինի արդեն պատրաստել. " La bouillabaisse-լա բույաբես"` ձկով պատրաստվող ուտեստ է, "Le lievre a la Royale- լը լիեվղը ա լա ռուայալ" , որը սագի լյարդով է..
 – Նիկոլա, նկատեցի ձախլիկ ես, խոհարարության մեջ օգնո՞ւմ է:

- Ասում են՝ ձախ ձեռքով շատ ավելի համեղ է լինում պատրաստածս, բայց չեմ կարող ասել. պետք փորձել..

զրուցեց Ռուզան Պետրոսյանը


Հ.Գ. - Ի դեպ գրքի մեջտեղում կա գինիների տեսականուց բաղկացած ներդիր, որտեղ յուրաքանչյուր ուտեստի հետ հեղինակը նշում է, թե ո՞ր գինին կամ խմիչքն է ցանկալի համտեսել: 
Գրքի տպաքանակը 1000 օրինակից է և  վաճառվում է գրեթե բոլոր գրախանութներում: Բոլոր գուրմանների համար այն կարող է լինել ամանորյա հաճելի նվեր:


Wednesday, November 20, 2013

Նանա Արամյան. " Մանուշակագույն կերպարները սիրո և սեքսի էմոցիաներ են.. "

 
 Մանուշակագույնով հեղեղված կտավներ, ֆեյշը՜ն , սողունների պատկերով    արծաթյա աքսեսուարներ, կմախքներ, գանգեր, չղջիկ, հեվի մետա՜լ, մթություն ու սև  շա՜տ սև .. ընկերները միանգամից կասեն՝  այո՜, Նանան է: 
 Դե իսկ մանուշակագույն հեղեղ կլինի շուտով, որովհետև Նանան պատրաստվում է  Դալան ցուցասրահում (Աբովյան 12) նոյեմբերի 22-ից դեկտեմբերի 6-ն ունենալ  "Մանուշակագույն հեղեղ / Violet rainfall " խորագրով անհատական ցուցահանդես:    Բացումը ժամը 18:00-ին է : 
 Իսկ մինչդեռ նրա արվեստանոցում չորանում էին Դալանի պատին հեղեղի պատրաստվող կտավները, ես որոշեցի գնալ նրան հյուր:

 Նախքան հարցս ուղղելը, Նանան պատմեց մանկության ու պատանեկության  հետաքրքիր տարիներից, թե ինչպե՜ս է ազդվել հայրիկի նկարչությունից ու ընտրել  այդ ուղին: Ինչպե՜ս է հայրն իրենց տանիքում սարքել այդ արվեստանոցը, որը հիմա  իրենն է, ու որտեղ մութ էր ու փոշոտ, ու ինչպես էր թաքնվում սարդոստայնով  պատված տեղի մութ սենյակում: Գուցե այդ մանկության հուշերն էին, որ  հետագայում հայտնվեցին նրա կտավներին: Հետո պատմեց իր ուսանողական  տարիներից, նկարիչ ընկերներից, միասին անցկացրած խենթ ժամանակներից ու որ  երբեք չի զղջում, որ հիմա նկարում է և ընտրել է նկարչությունը: Հետո մեզ միացավ  Դիանա Հակոբյանը ու .. մարտինի՜, լիմոն, զեյթուն, շոկոլադ, դառը սուրճ, թաց  կտավներ, ներկերի հոտ, ֆոտոսեսիա, Նանայի "վեդմը՜չկա" հերոսներն ու զրույց:

 - Մի քիչ կպատմե՞ս ցուցահանդեսից, նոր գործեր կլինե՞ն: 
 - Կներկայացնեմ մոտ 13 նկար, որոնք ընտրել եմ 2011-ին "Սև մանուշակագույն զրույցներ"  խորագրով վերջին ցուցահանդեսիցս հետո արված գործերից: Դրանք կարծես այդ թեմայի  շարունակությունը լինեն: Այն գործերն էին, որոնք կիսատ էին մնացել : Նոր արված գործերս  նույնպես տվյալ ոճի մեջ են, նույն թեման է՝ մթության հետ առնչվող էմոցիոնալ  զգացողություններ..
 Օրինակ երբ սևը քսում եմ կտավին, սովորական սև է, բայց ինձ համար բազմաբովանդակ է,  տակը լիքը շերտեր կան. ես սյուրռեալ ֆորմաներ ու կերպարներ եմ տեսնում՝ մարմնական  էրոտիկ, կենսական ուժով: Մերթընդմերթ մթության միջից երևացող անտրոպոմորֆ  կերպարներ են, որոնք քանդականման են. կարծես Քոչարի գործերի ազդեցությունն է: Դրանք  իմ զգացողություններն ու էմոցիաններն են, կյանքի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքը, որը  տվյալ ոճով կարող եմ արտահայտել ..

 - Մի՞շտ ես նկարել այդ ոճում: 
 - Տարիներ առաջ համակարգչային գրաֆիկաներ էի անում՝ պլատաներ, կիբեռնետիկ  ֆորմաներ, կոճակներ, լարեր.. Ինձ դուր էր գալիս: Շատ էի հավանում համակարգչային  մեխանիզմները: Նկարելիս դրանց մեջ նորից սյուռ պահ էի տեսնում. այդ ֆորմաները, որոնք  ֆունկցիոնալ չէին ու չէին ծառայում իրենց նշանակությանը, ինձ համար ինչ-որ էսթետիկ  պահ ունեին, կարծես նորագույն էսթետիկայի ալեգորիա լինեին: Կիբեռնետիկ ֆորմաներին  զուգահեռ կային նաև սողուններ, միջատներ, թիթեռներ..
 Թինեջերական տարիներից սիրել եմ սյուրռեալ նկարիչներին, նրանց ապրելաոճը: Բայց  կարծում եմ, ավելի շատ հայրիկիս եմ պարտական այս ոճիս համար:
 Հիմա էլ նկարներիս մեջ կենդանի ֆիզիկական զգացողությունների հետ զուգահեռ կան նաև  համակարգչային լարեր, կոճակներ:
 - Գրաֆիկ բոլոր գործե՞րդ ես հետո հանձնում կտավին:
 - Կան գործեր, որոնք մինչև  կտավին չտեղափոխեմ, չեմ հանգստանա: Գրաֆիկան ինձ  համար կարծես  նախապատրաստական մի բան է. ինձ չի բավարարում մինչև կտավին չեմ  հանձնում ու յուղաներկով աշխատում..
 - Ունե՞ս գործեր, որտեղ չկա մանուշակագույն:
 - Հա, ունեմ:
 - Իսկ ե՞րբ սկսեցիր սիրել մանուշակագույնը:
 - Մի՜շտ եմ սիրել, շատ էի փնտրում իմ ուզած մանուշակագույնը:Մի օր վերջապես ինձ հաջողվեց գտնել այն ու ասացի՝ " այո՛, ինքն ա՜.. " : Միշտ մտածում էի՝ ինչքա՜ն լավ  մանուշակագույն առարկաներ ունենամ , այդքան ինձ ապահով կզգամ:
 - Հատուկ երգացանկ ունե՞ս նկարելու համար:
 - Նայած ի՞նչ եմ նկարում ու ի՞նչ  տրամադրություն ունեմ: Բայց հիմնականում ունեմ երկու  երգացանկ՝ առաջինում  գերակշռող մասը Լեդ Զեփփելին է. ավելի ռոք-բլյուզ, իսկ մյուսը՝  հեվի մետալ՝ Բլեք Սաբաթ:  Հիմնականում երկու տրամադրության մեջ եմ լինում: Չնայած  երբեմն լինում է, որ դասական ռոք եմ լսում՝ ասենք՝ Ռոլինգ Սթոուն: Բիթըլզ աշխատում եմ  չլսել, որովհետև շատ՜ հեռուն է ինձ տանում , դեպի պատանեկության, մանկության  տարիներ. մի քիչ տխրում եմ.. Կա, չէ՞ երաժշտություն, որ անձնական ապրումների, հուշերի ,  քո կյանքի տվյալ շրջանի հետ է կապված : Այ, այդպես Բիթըլզն է. ուղղակի գիտեմ, որ մի  անկյունում մի հատ ադամանդ ունեմ պահած ու չեմ լսում:



 - Ի դեպ, քո նկարներում իրականում շատերին վանող կամ սարսափեցնող իրերը,  կմախքները, միջատներն ու սողունները կարծես կյանք են ստանում ու հայտնվում  քո հորինած յուրահատուկ աշխարհում: Սա ի՞նչ է, կո՞չ:
 - Կարելի է ասել՝ այդպես է, որ մարդիկ ոչ պետքական բաների մեջ տեսնեն աշխարհներ: Ես  քարոզում եմ, որ այդ կենդանիները, սողուններն ու միջատներն աննկատ չմնան: Ես նկարել  եմ սև ֆոնի վրա գորտիկներ, չղջիկ, մողես, ճպուռ, գանգ, կմախք ու կարծես դա կոչ է, որ  մարդիկ ուշադրություն դարձնեն այն բաներին , որոնք թվում են գոյություն չունեն, բայց  իրենք իրենց համար ապրում են: Գուցե դա էլ իմ մանկությունից է գալիս, իմ սիրած  հեքիաթներից. պահարանի գաղտնիքներն են, որտեղ կենդանիներ են ապրում:
 - Իսկ կտավներիդ մողեսներին, միջատներին երբ իրականում տեսնում ես, ի՞նչ  արձագանք ես տալիս:
 - Ուրախանում եմ՝ հա՜ , կմախքներ, սողուններ .. Գիտես, ուսանողական տարիներին  առնետի ծնոտ ունեի ու կախում էի վզիցս: Հետո երբ փշրվեց, դարդ էի անում. այդ  կերպարները մանկուց էին ինձ գրավում:
 Բայց այս ցուցահանդեսում չկան նրանք, անպայման ուզում եմ հետո ցուցադրել :
 Հելոուինի միֆն ինձ համար ամեն օր է, դրա համար չեմ նշում այն: Մթության մեջ այդ  կերպարները տեսնելու զգացողությունը միշտ կա:
 - Նանա, չե՞ս ցանկացել անիմացիոն մուլտֆիլմ նկարել:
 -Հա՜ շատ կուզեի..
 - Քեզ ի՞նչ դեր կտայիր
 - Օ՜հ, ես  "վեդմը՜չկա " կլինեի..



 - Նկարներիդ ստեղծած "վեդմըչկաները" դու՞ ես, թե՞ նրանց տալիս ես այն  դերը,  որը կուզենայիր ունենալ:
 - Չեմ կարող ասել: Ինձ թվում է՝ ես չեմ, բայց ինչ- որ կերպարներ են, որոնց տալիս եմ այն  էմոցիաները, որոնք կյանքում ունեցել եմ: Դեմքը կարևոր չէ, դրա համար էլ չի երևում: Շատ  դեպքերում իմ կերպարները բերան էլ չունեն. իրենք չեն խոսում, չեն կարող ասել, բայց իրենց  էությունով ամեն ինչ արտահայտում են, լեզուները դուրս են , ինչ ուզում են, անում են:
 Ես տխրում եմ, երբ մարդ մի բան ուզում է ու չի կարողանում անել: Ես աշխատում եմ  անպայման անել ուզածս: Երբեմն զգում եմ, որ չեմ կարողանում և պիտի սպասեմ, որովհետև  բաներ կան, որ ինձանից կախված չեն..
 Օրինակ մի քանի գործերում կնոջ կերպարը տարբեր իրավիճակներում է: Կյանքում լինում է  պահ, երբ ոգևորություն ես ունենում ու այդ ժամանակ դրական-բացասականը քանդվում է ու  անկարևոր լինում: Կարևորն այն է, որ ինչ-որ ձև կարողանում ես արտահայտել տվյալ հոգեվիճակը ու ոգևորությունը, որ ունես: Ու երբ նկարում ես այդ պահը, որ իրական է  դառնում, զգում ես, որ կարողանում ես արտահայտել տվյալ հոգեվիճակդ:
Ապրումների ու իրավիճակի վիզուալիզացիան է, այնպես չի, որ ինչ-որ բան ուզում էի անել ու  չէի արել: Կարծում եմ ՝ օրագրի պես մի բան է, ապրված իրավիճակի արձանագրում:  Նկարչությունը շատ բաների պատասխանը տալիս է, երբ ինչ- որ իրավիճակում եմ ու չգիտեմ՝ ինչ անել, նկարելու պրոցեսն օգնում է ու դեպքերի շարունակությունը թելադրում:

Black Violet Passion
 Սի կնոջ կերպար ծնվեց` "Black Violet Passion" ազդվել էի Կարավաջոյից: Ընդհանրապես նա իմ  սիրած նկարիչն է՝ իր մթությամբ, կիրքով, ասելիքով: Մի անգամ Հռոմում Ֆրենսիս Բեկոնի ու  Կարավաջոյի գործերը նույն տարածքում էին ներկայացված ու շատ էի տպավորվել նրա մի  գործով՝ կտավի վրա ամբողջը սև ֆոն էր ու մեկ ֆիգուր: Հետո այդպես ներշնչված մութ  անտառով գնում էի, վախենալու էր, հիշում էի Կարավաջոյի կտավի սև ֆոնը ու այդ օրվանից սկսեցի սև գույնը լա՜վ օգտագործել ու նկարեցի Սև մանուշակագույն կիրքը (Black Violet  Passion): Այդ կերպարը շատ նման է Կարավաջոյի "Ամուռին": Ինքը ունի թևեր, ծնկին՝ թիթեռ է  նստած, որը սիրո խորհրդանիշ է ու շատ զգայական է: Ընդհանարապես ինձ համար մանուշակագույն կերպարները սիրո ու սեքսի էմոցիաներ են, կենսական ու կարևոր  նշանակություն ունեցող բաներ են:

 - Օրվա պահ ունե՞ս նկարելու համար: 
 - Արդեն երկու տարի է, սպասում եմ մութն ընկնի, նոր նկարեմ: Այնպես է ստացվել, որ ցերեկն աշխատում եմ, իսկ երբ աշխատանքային հոգնածությունն ու լարվածությունն անցնում են, արդեն մութն ընկնում է : Հիմա աչքս արդեն էլեկտրական լույսին է սովորել, չնայած շաբաթ-կիրակի աշխատում եմ ինձ լիարժեք նվիրել նկարելուն:
 
- Ի՞նչ կերպարում քեզ չես պատկերացնի:
- Սպիտակ զգեստներով.չեմ սիրում հագնել: Նաև խիստ գործնական ոճում ինձ չեմ պատկերացնում:

- Նանա, ինչի՞ց ես վախենում:
- Վախենում եմ՝ հանկարծ չկորցնեմ այն թելը, որը կյանքիս  ապրելու ընթացքը կապում է նկարելու հետ: Ինձ համար  մեծ դեպրեսիա կլինի:

 - Կյանքում ի՞նչն է քեզ պակասում:
 - Հը՜մ, չգիտեմ..դժվարանում եմ պատասխանել: Կարո՞ղ է  ոչ մի բան չի պակասում. ամեն  ինչ "օքեյ" է՞.. Մի րոպե  մտածեմ՝ ի՞նչ կուզենայի..



- Ի՞նչ ես փնտրում:
 - Ոգևորություն եմ փնտրում, մուսա եմ միշտ փնտրում:
 - Իսկ ի՞նչ ես գտել:
 - Էլի մուսա եմ գտել , բայց ուզում եմ չկորի ինքը..

 զրուցեց՝ Ռուզան Պետրոսյանը

Thursday, November 7, 2013

Անժելիք Իոնատոսը Ամբրոնեյի փառատոնում / Angélique Ionatos au festival d'Ambronay



Անժելիք Իոնատոսին ճանաչեցի տարիներ առաջ Issiha ke sigala երգով: Ու սկսեցի այն եթերով հաճախ հնչեցնել: Հետո, չգիտես ինչու, մոռացա երգչուհու մասին, և նրա կատարմամբ այլ երգեր չփնտրեցի

Այս տարի, սեպտեմբերին երբ ներկա եղա ֆրանսիայում տեղի ունեցող Ամբրոնեյի Բարոկկո երաժշտության ամենամյա փառատոնին, հանկարծ ծրագրում տեսա նաև Անժելիքի անունը: Որոշեցի վերջինիս հետ անպայման հանդիպել ու զրուցել:

Կեսօրից հետո Անժելիքն իր խմբով արդեն Ամբրոնեյում էր` թավջութակահար Գասպար Կլոսը և Կատերինա Ֆոտինակը, վերջինս իր գիթառով գրեթե միշտ երգում ու նվագակցում է երգչուհուն:Վերադարձել էին Լոզանում տեղի ունեցած համերգից և պատրաստվում էին արդեն փառատոնի շրջանակներում կայանալիք իրենց համերգի փորձին

Մինչև նրանք կանցնեին իրենց փորձին, ես բացօթյա մի փոքրիկ սրճարանում հարմար տեղ գտա և երգչուհու հետ ջերմ զրուցեցի:
Պարզվում է, Անժելիքն առաջին անգամ էր Ամբրոնեյում, և փառատոնի մասին տեղյակ էր միայն կայքից, որը շատ էր հավանել:

- Անժելիք,  ի՞նչ  երգացանկով եք ներկայանալու:
-
Մեր ակտուալ երգացանկն է, որով գրեթե միշտ հանդես ենք գալիս: Ես որոշեցի ստեղծել մենահամերգի մի ծրագիր Et les rêves prendront leur revanche խորագրով, որը հույն մեծ գրող Օդիսեա Էլիտիսի պոմեի անունն է: Ցանկում ընդգրկված են ինչպես միշտ հույն պոետների խոսքերով գրված արդիական երաժշտությամբ երգեր, որոնց մի մասը ես թարգմանել եմ նաև ֆրանսերենով: Կլինի երեք երգ մեկ այլ կոմպոզիտորների երաժշտությամբ, իսկ մնացածի երաժշտությունն իմն է: 
-
Ի դեպ, այսօր առավոտյան Youtube-ով լսեցի ձեր երգերից մեկը` Amor mio si muero-ն, շատ գեղեցիկ էր, Պաբլո Ներուդայի խոսքերով..
-Այո, ունեմ մեկ ձայնասկավառակ, որի գրեթե բոլոր երգերը նրա պոեմի հիման վրա են գրված. երգում եմ իսպաներենով:
- Մի քանի լեզվով եք երգում, դրանցից քանիսի՞ն եք տիրապետում:
-
 Երգում եմ հունարեն, իսպաներեն և ֆրանսերենով, որոնց էլ տիրապետում եմ: Անգլերեն չեմ խոսում, բայց հասկանում եմ, թեպետ երբեք չեմ երգել անգլերենով :
փորձի ժամանակ
- Իսկ ինչպե՞ս սկսեցիք երգել:
- Իմ ընտանիքում շատ են սիրել երգել. մայրս  սիրողական երգիչ էր: Ընդհանրապես Հունաստանում շատ են երգում:
Մոտ տասնմեկ տարեկանից սկսեցի գիթառ նվագել և պաշտեցի այդ գործիքը: Ավելի շատ հիմա ինձ գիթառահար եմ համարում, քան՝ երգիչ: Միշտ գիթառով էի երաժշտություն հորինում: Այդպես տարեցտարի սկսեցի բեմում հանդես գալ ու արդեն երկար ժամանակ է, ինչ երգում եմ ու ստեղծագործում:  
- Հիմնականում ինչի՞ մասին եք երգում:
- Իմ առաջին ձայնասկավառակը հունարեն-ֆրանսերեն էր, հետո առանձին ալբոմներ թողարկեցի ֆրանսերեն և հունարեն: Նաև ունեմ մի ձայնասկավառակ, որտեղ իսպաներենով կատարում եմ երգեր՝ ֆրիդա Կալոյի սիրո պոեմներից ..
Երգում եմ հիմնականում այն մասին, ինչ պոեզիայում կա՝ սեր, կյանք, մահ..
Ես պաշտում եմ պոեզիան, որն ինձ ներշնչեց երաժշտություն ստեղծել ու վերածել երգի և ներկայացնել այն:
- Իսկ դուք գրու՞մ եք:
- Մոտ երեք երգ ունեմ, որոնց խոսքերը ես եմ գրել: Ընդհանրապես շատ հազվադեպ եմ իմ գրածները ներկայացնում, ավելի շատ նախընտրում եմ ուրիշի բանաստեղծությունն օգտագործել: Ես ավելի շատ երաժշտություն հորինող եմ: 
- Երբևէ ունեցե՞լ եք պահ, որ ցանկացել եք դադարել երգելը:
- Այո, եղել է: Հինգ տարի առաջ ունեցա մի ձայնասկավառակ, և ինքս ինձ ասացի, որ էլ ոչինչ չեմ անելու: Դա էր պատճառը, որ ինտերվալը երկար տևեց, և ձայնասկավառակ չթողարկեցի, ոչինչ չարեցի: 
Բայց ասեմ, երբեք չեմ դադարել երգել, բեմը լքել. պաշտում եմ բեմը.. 
Լինում են պահեր, երբ հիասթափվում եմ աշխարհից, մարդկությունից: Ես սիրում եմ կյանքը, ծառեր, բնություն, բայց երբ աշխարհում վատ բաներ եմ տեսնում, երբեմն ինքս ինձ հարցնում եմ՝ ինչու՞  եմ երգում, ինչի՞ն է ծառայում երգելը..
- Կա՞ մի վայր, որտեղ սիրում եք փակվել:
- Այո, Հունաստանում փոքրիկ տնակ ունեմ, սիրում եմ այնտեղ փակվել: Այ, երբ նման հիասթափության պահեր եմ ունենում, ոչինչ չանելու դադարներ են լինում, փակվում եմ այնտեղ: Ինքս ինձ ասել եմ, եթե մի օր չերգեմ, կգնամ և հողի մշակմաբ կզբաղվեմ, երեխաների կխնամեմ, կենդանի կպահեմ.. Ասեմ, պաշտում եմ երեխաների, եթե մի օր իրոք դադարեմ երգելը, երեխաներ կպահեմ. դա իմ ցանկությունն է:
- Ունե՞ք երեխաներ:
- Այո, տղա ունեմ, բայց արդեն մեծ է՝ 27 տարեկան:
Angelique Ionatos / Bertrand Pichene (c) AMBRONAY
- Շատ հեղինակ կատարողներ իրենց գիթառը համարում են անբաժան ընկեր, իսկ դուք ունե՞ք հոգևոր կապ ձեր գիթառի հետ:
- Չէ, ես չունեմ նման հարաբերություն գիթառի հետ.. այն իմ գործիքն է և վերջ:
- Կամակո՞ր գործիք է:
- Այո՜, պետք է միշտ նվագել: Այն մի գործիք է, որ պիտի ամեն օր նվագե՜ս, նվագե՜ս..
Իմ գիթառը շատ կաևոր է ինձ համար, ինչպես՝ իմ ձայնը, դեռ ավելին.. Գիթառը մեկն է, որը կյանքում միշտ ինձ հետ է, ինչպես իմ ձայնը, որը նույնպես իմ գործիքն է:
- Ումի՞ց եք ժառանգել ձեր անունը:
- Անունս հունարեն Այգելիեկի է,  տատիկիս անունն է, որը թարգմանել ենք՝ Անժելիք:
- Ֆրանսիական երգ կա՝ Ես սիրահարված կին եմ.. Իսկ դուք ի՞նչ կավելացնեք՝ երջանի՞կ, տխո՞ւր..
- Ամեն  ինչ, ինչպես բոլոր կանայք: Կարծում եմ՝ ես մեկն եմ, ով կարիք ունի ապրելու, ժպտալու, կիսելու իր էմոցիաները.. Չեմ կարող ասել՝ երջանիկ, ավելի շատ ՝ ուրախ եմ: Ուրախությունն ինձ համար ավելի նախընտրելի է,  քան երջանկությունը: Այն կարծես երաժշտության  հարմոնիան է. մոռացնում է ամեն ինչ..

զրուցեց Ռուզան Պետրոսյանը